Na vele jaren zoeken werd eind 2006 eindelijk “de man met de hoge hoed” gevonden!
In 1997 werd door 1 van onze medewerkers een fotorolletje, in doos, gevonden onder de vloer van een voormalig duits barak. De Kodak rol was al belicht (exposed) in 1945!
De kans om er nog een bruikbare afdruk van te krijgen was zo klein dat men het toendertijd liever onbeschadigd liet. Totdat enkele jaren later iemand toch de euvele moed (en kennis) bezat om het rolletje te ontwikkelen. De enige en tevens slechte afdruk die nog te redden was, was de onderstaande foto van een onherkenbare militair met hoge hoed die zit op een motorfiets.
Meldingen over een militair die met hoge hoed vertoefde op Deelen waren wel bekend maar niemand wist er het fijne van. Totdat we jaren later bij toeval stuiten op een belangrijke aanwijzing: Het was een majoor die met jeeps met ronde ruiten en uitgerust met dubbele machinegeweren in April ’45 voor de canadese hoofdmacht het vliegveld aanviel.
Jeeps met ronde ruiten en dubbele machinegeweren.. De SAS had die speciale jeeps en na verder speurwerk in war diaries (oorlogsverslagen die van dag tot dag de activiteiten van een onderdeel weergeven) kwamen we bij de naam Henry Druce.
Ongelofelijk dat we bij zo’n slechte foto toch nog een naam hadden weten te ontdekken. Maar verdere naspeuringen leverden verder niks op. Alleen op internet is een opmerkelijk stukje ! Een journalist gaat met een SAS unit in Belize een aantal dagen trainen en schrijft daar een artikel over. Zijn trainer is Stuart Lane. Letterlijk staat er in dat stukje “Stuart Lane heeft een lange traditie met de SAS. Zijn vader zat bij de Special Boat Service en zijn grootvader Henry Druce zat in WO II bij de SAS. Nu weten we dus dat zijn kleinzoon in Belize zit. Maar de officiele wegen om een lid van de SAS te benaderen zijn er praktisch niet. Via de journalist geprobeerd. Werd niks. Toen maar diverse mails geschreven aan allerlei legeronderdelen met kantoren in London en 1 zeer aardige jonge dame nam contact op.
Het was eigenlijk niet haar baan maar het verhaal intrigeerde haar zo dat ze wel wilde helpen. Ik moest een brief maken voor Stuart lane en in een gesloten enveloppe doen met een aantal nummers en codes die ze mij gaf. Die brief moest ik in een enveloppe doen en sturen aan haar. Zij zou er voor zorgen dat het op zijn plek kwam.
Na maanden niks gehoord te hebben werd de moed al opgegeven. Het verhaal dreigde weer dood te lopen. Tot mijn grote verbazing kwam 4 maanden later toch nog een mail van Stuart Lane !! Hij had “door omstandigheden” niet direkt kunnen reageren. Ik kreeg de indruk dat hij ergens in de wereld ingezet was waar niet direkt post en email voorhanden was zullen we maar zeggen.
Hij was zeer verbaasd dat we een foto en war- diaries van zijn grootvader hadden en was vooral benieuwd hoe we ooit die link tussen hem en zijn grootvader hadden gevonden. Nadat het hele verhaal uit de doeken gedaan was vertelde hij dat zijn grootvader inderdaad Henry Druce is en nu leeft in Canada.
Helaas was Henry Druce’s gezondheid niet meer van dien aard dat we hem kunnen uitnodigen bij ons museum. Helaas kunnen wij het ons niet veroorloven om zo maar even naar Canada te vliegen en hem op te zoeken dus probeerden we het te doen met de belofte een kleine biografie te maken en dat te sturen. Als tegenprestatie zouden wij vanuit het bij ons aanwezige archief een boekje maken met alle informatie die wij hadden.
Begin 2007 bereikte ons echter treurig nieuws dat Henry overleden was. Voordat de kleine biografie klaar was. We hadden net vanaf December 2006 een leuk mail contact opgezet, zowel met de kleinzoon als de zoon van Henry Druce en we zouden het kleine boekje schrijven met daarin de beschrijving van de zoektocht, doorspekt met foto’s om het geheugen van Majoor
Henry Druce te helpen bij het beoordelen van onze feiten. Gewoon een leuk manuscript voor hem te maken over zijn avontuurlijke tocht vanaf Bemmel, via Arnhem en Deelen tot aan Harderwijk, dwars door vijandelijke linies…en weer terug. Slechts enkele dagen voordat we het af hadden enhet zouden mailen, bereikte ons het treurige bericht dat Major Henry Druce op 4 Januari 2007 overleden was in Victoria Canada.
Uiteraard hebben we het boekje afgemaakt en naar de familie gestuurd. Zij waren zeer blij met de foto van “de man met de hoge hoed” op de motorfiets. Ook vonden we nog een foto over zijn tijd als parachute instructeur voor de SOE. Wij kregen een foto van Henry Druce, gemaakt in 1940 bij zijn opleiding in Sandhurst.
Het lijdt geen twijfel dat hij vrijwel alle Nederlanders die in bezet gebied gedropt werden
opleidde. Ook ondernam hij zelf enkele korte “uitstapjes” naar bezet Nederland. Hierover zoeken we nog verder naar informatie. De door ons opgestuurde foto’s waren de enige foto’s die de familie had van zijn oorlogstijd.
Ook diverse kranten in Canada en Engeland maakten melding van het overlijden van H. Druce en tot onze verbazing werd het museum Deelen en het verloop van onze zoektocht hier in vermeld. Zo zie je maar, onze opmerkelijke zoektocht wekte veel ontzag en verbazing, tot in Canada en toe.
Major Henry Druce was een zeer kleurrijk man. Zwaar bewapend, goed getraind, zeer koel en professioneel in de strijd, maar aan de andere kant weer losjes in de omgang met zijn mannen waarmee hij in Frankrijk, de Veluwe en Duitsland vocht en nog opmerkelijker: zijn gevechtstenue: corduroy broek en hoge zwarte hoed.
Ook de familie voelde zich vereerd en kwam in juni 2007 langs het museum. Wij voelden ons zeer vereerd met het feit dat 3 generaties van de familie van Major Henry Druce, speciaal uit Canada en Engeland overkwamen om ons museum te bezoeken. Broer Charles, zoon Richard en zijn vrouw en kleinzoon. Op de originele kaart van de Canadian Hussars konden wij de route van de bevrijding van Deelen en Hoenderloo laten zien en hebben daarna, 62 jaar na dato, de tocht van Major Druce’s 8 gepantserde, zwaar bewapende jeeps opnieuw gereden.
Als presentje hadden we een klein boekje gemaakt waarin uitvoerig de route en belevenissen beschreven staan, rijk bezaaid met foto’s. We stonden echt versteld van de schenking van de familie: de originele SAS baret van Major Henry Druce, een originele SAS badge EN !!! de medailles.
Een indrukwekkende rij met de hoogste decoraties van diverse landen. Croix de Guerre, Ridder van Oranje Nassau, Distinguished Service Cross en nog vele anderen. Een dermate persoonlijk bezit was voor ons zelfs moeilijk om aan te nemen. Maar men stond erop. “.. we zijn er nu na 1 dag geluisterd en gezien te hebben hoe jullie met deze zaken omgaan, ervan overtuigd dat het hier op z’n plaats is”.
We blijven het een hele eer vinden en een waardige afsluiting van een lange zoektocht voor zowel het museum als de familie van Major Henry Druce.
